Ucieczka

Wyjeżdżając z Gruzowiska mijali grupki Śmieci, albo Bombermanów na patrolu.
Nikt nie otworzył do nich ognia.
Doc nabierał pomalutku wprawy w prowadzeniu wozu. Wertepy owszem, były, ale powiększone koła garbusa po tuningu dawały sobie z nimi radę nie gorzej od gąsienic czołgu. Sam samochód ważył pewnie niewiele mniej. Ekipa mogła się poczuć jak w jakimś starym filmie, w którym bohaterowie odjeżdżali w stronę zachodzącego słońca. Corey, Jack, Jacob, Lukas i Jurij musieli się zadowolić wschodzącym słońcem.
Wszystko byłoby ślicznie, gdyby strzałka odpowiedzialna za paliwo nie zbliżała się do czerwonej strefy oznaczającej rezerwy benzyny. Doc, jako kierowca, zauważył to pierwszy. NYFB zajęty był w tym czasie mapą, na którą naniesiono dodatkowo parę nowych mieścin - pozostałości po megalopolis, które kiedyś ciągnęło się wzdłuż tej części wybrzeża.

-Laski, księgowy się zapalił- Oznajmił towarzyszom- NYFB, szukaj najbliższej mieściny, tylko migiem, albo do Targu będziemy musieli na piechotę giąć.
W dalszym ciagu jechał 60 km/h.

Corey starał się nie denerwować sytuacją. Palił powoli papierosa. Przecież tego chcieli. To było ich celem. Wydostali się z przeklętego miejca. A co dalej? Kogo to obchodzi! Podobno człowiek podejmuje najlepsze decyzje wtedy, gdy nie wie totalnie co ma robić, dokąd ma iśc. Oni byli w kiepskiej, ale nie beznadziejnej sytuacji. Przecież były mieściny, były nawet stacje benzynowe, tylko te mogły pozbawić ich ostatnich wartościowych rzeczy jakie posiadali. "Jakoś to bedzie" - pomyslał i zaczął kiwać głową w rytm jakiejś przedwojennej piosenki.

NYFB nadal studiował mapkę i starał się zapamiętać jak najwięcej elementów . Po chwili odezwał się do Doca :
-Znalazłem jakąś małą mieścinę , spróbuj tam dojechać - mówiąc wskazał mu kierunek , w którym ma jechać.
- to niedaleko - dodał.

Lukas oparł się wygodnie o samochodowe siedzenie.

- To miłe - powiedział na słowa Jacka i zaczął ogladac swoja bron z braku lepszych zajec

Doc zmuszony był zjechać z głównej autostrady. Ta bowiem prowadziła do Muru, a więc tam, gdzie oddział nie chciał jechać za żadne skarby świata. Sanitariusz czuł, że jego powieki robią się cięższe.
Wszyscy - wyłączywszy Jurija - czuli się zmęczeni. Potrzebowali kawy, albo amfy. Na pobudzenie, nie po to, żeby się zaćpać.
Ale jechali i to się liczyło. Strzałka odpowiedzialna za benzynę ledwo drgnęła, a słońce górowało już nad pustynią, co panowie wyczuli, gdyż brakowało dachu. Ale przynajmniej pęd powietrza przyjemnie chłodził.

-Dłużej nie dam rady, jestem naćpany, zmęczony i najchetnie pierdolnąłbym się spać, kurwa, niech ktoś mnie zmieni ! Zrobie w tym czasie porządki w mojej torbie i w dragach- Tu spojrzał się na Jurija złowrogo-siadaj ktoś za kółko, nie marudź- Zwolnił i stanął, wysiadł z wozu i zaczał się przeciągać.- Już, już, bo Bozia nas pokarze!

Popierdoliło Cię?! - odpowiedział Jack . Uderzył się ręką w czoło na słowa tego imbecyla!
- widziałeś kiedyś stalkera za kółkiem?Nie? No nie , bo my kurwa jesteśmy od podróżowania piechotą. Weź Coreya ,albo Lucasa, ten wygląda nieźle . Ja od kierownicy daleko - dokończył i zagłebił się znów w mapie , może uda mu się coś zapamiętać . Jako ,że spanie miał opanowane do minimum , nie był tak wyczerpany jak Doc , ale prowadzenie to ostatnia rzecz jaka mu się teraz marzyła. A za oknem było takie ładne sloneczko , fakt trochę opady radioaktywne zasłoniły złociste promienie ,co nie zmienia faktu ,że ten dzień zaczął się bardzo ładnie .

- Dobra zatrzymaj ten wóz - powiedział. Gdy faktycznie Doc tak zrobił Core zszedł ze stanowiska i siadł za kółkiem.

- Panowie - powiedział "słodko-kwaśnym" głosem - Chyba kończy nam się paliwo, a jak się rozejrzymy jest wokół pustynia.

Lukas wyjrzał przez okno i czekał aż samochód znowu ruszy.

Ruszyła maszyna, już nikt nie zatrzyma, kto wejdzie pod koła, ten uciec nie zdoła... - te słowa chyba najlepiej obrazowały aktualną sytuację oddziału. Gdy Corey zmienił Jacoba, sanitariusza zrazu zmorzył sen. Obaj z Jurijem siedzieli na tylnym siedzeniu i przypominali upiorne lalki ze starego, przedwojennego teatrzyku.
Z tą tylko różnicą, że żyli.
Ekipa podróżowała długo i o zachodzie słońca wóz stanął. Raz, że wjechali do jakiegoś małego miasteczka, a dwa - kończyła się benzyna.

Mieścinę otaczał mur zbudowany z wraków samochodów i różnych innych maszyn. Bramę wjazdową wieńczyła szoferka dość sporej ciężarówki w której zamontowano CKM. Siedział tam też snajper z całkiem niekiepską pukawką. Całe miasteczko wyglądało jak groteskowa kopia miast z filmów o kowbojach. Tylko że tu w stajniach nie stały konie, tylko motocykle, a budynki tworzone były z wraków samochodów, a nie z drewna.

Sesja zakończona powodzeniem. Członkowie oddziału pierwszego otrzymują 350 punktów doświadczenia.